برای ملاقات شخصی به یکی از بیمارستان‏‎های روانی رفتیم.  

بیرون بیمارستان غلغله بود. چند نفر سر جای پارک  

ماشین دست به یقه بودند.  

چند راننده مسافرکش سر مسافر با هم دعوا داشتند 

 و بستگان همدیگر را مورد لطف  

قرار  می‏دارند

وارد حیاط بیمارستان که شدیم، دیدیم جایی است آرام  

و پردرخت. بیماران روی نیمکت‎‏ها نشسته بودند  

و با ملاقات کنندگان گفت‏‎وگو می‏‎کردند.

بیماری از کنار ما بلند شد و با کمال ادب گفت:  

من می‏‎روم روی نیمکت دیگری می‏‎نشینم که شما  

راحت‏‎تر بتوانید صحبت کنید.

پروانه زیبایی روی زمین نشسته بود. بیماری پروانه را  

نگاه می‏کرد

 و نگران بود که زیر پا له شود. 

 
آمد آهسته پروانه را برداشت و کف دستش  

گذاشت تا پروازکندو برود.

ما بالاخره نفهمیدیم بیمارستان روانی  

این‏‎ور دیوار است  یا آن‏‎ور دیوار